Podróż pierwsza

Tuż za wysoką sylwetką mężczyzny pokonywałaś schody prowadzące cię na kładkę umieszczoną nad Dworcem PKP. Pełnym zafascynowania wzrokiem omiotłaś panoramę miasta rozciągającą się po obu stronach punktu widokowego i mimowolnie przyznałaś w myślach, że trafiłaś do naprawdę ładnego miejsca. Biały puch otulał miasto dzięki czemu nabierało ono wyjątkowego uroku i emanowało prawdziwą magią świąt. Latarnie ozdobione były światełkami w kształcie bombek, a gdy wkroczyliście do centrum miejsca zamieszkania Bartka twoje oczy natrafiły na mieniące się na trzy różne kolory choinki, które imponowały swoim rozmiarem. Skinęłaś głową z podziwem i przyśpieszyłaś kroku, gdy blondyn posłał ci przez ramię przelotne spojrzenie zapewne niecierpliwiąc się, bowiem oddaliłaś się od niego na pewien dystans.

-Podoba ci się miasto?- zlustrował twoją twarz przenikliwym wzrokiem błękitnych tęczówek.

-Myślę, że tak, bo ma w sobie coś wyjątkowego.- odparłaś, kiwając nikle głową.

Bartek posłał ci delikatny uśmiech i poczekał aż dorównasz mu kroku, aby skręcić wraz z tobą przy boku w prawo. Wtem dotarliście do niewielkiej kamienicy, a chłopak oznajmił ci, że dom ku jej końcu należy do jego rodziny. Przyswoiłaś tą informację i rozbieganym wzrokiem darzyłaś odrobiną uwagi każdy z budynków usytuowany przy ulicy. Od dziecka uwielbiałaś podziwiać świąteczne dekoracje i po mimo dwudziestu czterech wiosen nadal było to jednym z twoich ulubionych zajęć w zimie. Spojrzałaś ukradkiem na twarz chłopaka i w końcu miałaś chwilę, aby mu się przyjrzeć, gdyż pochłonięty był wodzeniem wzrokiem po śnieżnobiałym śniegu. Jego twarz sprawiała wrażenie męskiej, wyrazistej, ale jednocześnie miała w sobie szczotek delikatności, nieskazitelności. Delikatny, dwudniowy zarost naznaczał jego brodę, podkreślając idealnie zarysowaną szczękę. Jasne włosy rozwiewane były przez mroźny wiatr i muśnięte nieładem, co naprawdę ci się spodobało, bowiem większość męskiej populacji ostatnimi czasy stawiała na żel i niemalże idealne ułożenie każdego kosmyka. Najbardziej jednak zainteresowanie przedstawicielek płci pięknej mogły przyciągać jego tęczówki, które na pierwszy rzut oka były zwyczajne, niebieskie, lecz gdy przyjrzało im się uważniej dostrzec można było naprawdę ładną, napiętnowaną błękitem barwę. Nieśmiały uśmiech pod osłoną żelaznych drutów aparatu dodawał mu uroku i mógł nie raz naprawdę rozczulić. Zaśmiałaś się w myślach do siebie, że na lepszego przystojniaka chyba trafić nie mogłaś.

-Bartek.- wydobyłaś z siebie cicho, przywołując spojrzenie chłopaka.

-Słucham?-wychrypiał.

-Dziękuję, że mnie zabrałeś z tego dworca. –rzuciłaś, wznosząc nieśmiało kąciki ust.

-W święta nikt nie zasługuje na samotność, mała.- posłał ci ciepły uśmiech.

-Jak mnie nazwałeś?!- wytrzeszczyłaś oczy na brzmienie zwrotu jaki skierował do ciebie.

-Wybacz, ale przy mnie jesteś znikomych wymiarów.- roześmiał się, argumentując swój dobór słów.

-To nie moja wina, że karmili cię nie wiadomo czym a mleko popijałeś jakieś sto razy dziennie.- skwitowałaś, przewracając oczami.

Blondyn zmierzył cię migoczącymi z rozbawienia błękitnymi tęczówkami, a salwy jego śmiechu obijały się echem po uliczce. Po chwili dołączyłaś do niego, a gdy zbyt długo zanosił się śmiechem ukazałaś mu swój język. Nie spodziewałaś się, że podczas świąt zyskasz tak doborowe towarzystwo. Wolałaś rozmawiać z nieznanym ci facetem niż znosić kolejne jęki niezadowolenia matki przy wigilijnym stole.

-Jaki jest haczyk? – potarłaś brodę w geście zastanowienia.

-Haczyk czego?- zmarszczył brwi Bartek.

- Zawsze jest haczyk.- wzruszyłaś ramionami.- A więc?

-Będziesz udawać moją dziewczynę.-oświadczył to łagodnym tonem jakby było to czymś zwyczajnym.

-Co takiego?!-wrzasnęłaś oniemiała, zastygając w miejscu.

-To nic wielkiego. Po prostu moja mama ciągle narzeka, że nie potrafię sobie żadnej znaleźć, a mam już swój wiek i chciałem odrobiny spokoju.- wytłumaczył ci, unikając twojego wzroku.

-Cudownie!- wydałaś z siebie zirytowana.-Znamy się od jakiś dwóch godzin, a ty chcesz bym udawała twoją laskę? Żartujesz sobie, prawda?- zamrugałaś szybko kilkukrotnie.

-Nie, mówię całkiem poważnie.-uraczył cię intensywnym spojrzeniem, przystając naprzeciw ciebie.- Proszę.- zawył błagalnie, spoglądając ci głęboko w oczy.

Jak miałaś się mu sprzeciwić, kiedy te czarowne oczęta patrzyły na ciebie z taką tlącą się w nich nadzieją? Przecież uratował cię przed spędzeniem wigilii na dworcu kolejowym i miał zamiar przygarnąć pod swój dach, uraczyć ciepłem w ten mroźny wieczór oraz skazać na zapewne pyszne potrawy przyrządzone przez jego matkę. Pomógł ci bezinteresownie. Może nie do końca bezinteresownie, bo korzyścią na jego konto miało być odgrywanie jego partnerki, ale to było naprawdę znikome przy tym co dla ciebie uczynił. Westchnęłaś głośno, tonąc w odcieniu tęczówek blondyna. Zapewne nie jednak dziewczyna wzdychała nad ich barwą.

-Zgoda.- wyszeptałaś.- Nie wierzę w te całe bujdy o miłości, więc mogę się nie sprawdzić, ale cóż dobrze. –wzruszyłaś ramionami.

-Nie wierzysz w miłość?-rozwarł oniemiały usta.

-Yep.- skinęłaś głową.- Daleko jeszcze?

-Nie.

Tuż przed przekroczeniem progu domu atakujący nakrył twoją dłoń swoją, splatając ze sobą wasze palce. Wzdrygnęłaś się na kontakt twojej oziębłej skóry z jego ciepłą. Uniosłaś jedną brew, a on roześmiał się dźwięcznie, oznajmiając, że to konieczne. Skinęłaś rozbawiona głową i wparowałaś wraz z nim do wnętrza budynku. Chłopak przejął od ciebie kurtkę, odwieszając ją do szafy i wraz z twoją walizką powędrował w kierunku schodów. Poszłaś w jego ślady, a chwilę później w jego towarzystwie ponownie zjawiłaś się na parterze. Lekko zmieszana całą sytuacją zaplotłaś dłonie za plecami i wsparłaś się o pobliską ścianę, obserwując jak Bartek znika w kuchni i muska przelotnie policzek swojej matki. Blondynka podskoczyła przestraszona w miejscu, zwracając twarz w kierunku syna i uderzyła go dłonią w ramię, spoglądając na niego z oburzeniem.

-Gdzieś ty się podziewał?-pokręciła z niezadowoleniem głową.

-Odbierałem swoją dziewczynę.-oświadczył chłopak, spoglądając na ciebie przez ramię z nikłym uśmiechem.

-Jarek! Chodź no tutaj, bo nasz młody kawaler pannę do domu przeprowadził!- donośny głos kobiety rozległ się po wnętrzu domu.

-No co ty Alinka mówisz?!- na parterze momentalnie pojawił się starszy mężczyzna.- O cież! Jaka ładna!- zachwycał się pan Filipiak.

-Możecie się uspokoić?- popatrzył na rodziców z politowaniem blondyn.- Niepotrzebnie mi ją stresujecie.

Ledwo powstrzymywałaś cisnący ci się na usta śmiech. Filipiak idealnie wczuwał się w swoją rolę, a niczego nieświadomi gospodarze domu połknęli haczyk, którym było pełnienie przez całe święta roli dziewczyny tego młodzieńca. Nagle blondyn zjawił się przy twoim boku i objął cię delikatnie w talii, tuląc do siebie. Wtem uderzyły cię jego intensywne perfumy, które zbyt obficie dostały się do twoich nozdrzy, powodując u ciebie lekkie zawroty głowy, lecz musiałaś przyznać, że jego zapach był obłędny. Sposób w jaki cię podtrzymywał także przypadł ci do gustu, bowiem było to niezwykle przyjemne.

-Mamo, tato. Poznajcie Malwinę, moją ślicznotkę.- wskazał na ciebie wielką dłonią, posyłając ukradkowy uśmiech.

-Dzień dobry.- wydałaś z siebie lekko nieśmiało.- Miło mi państwa poznać.- uścisnęłaś ich dłonie, wysłuchując ich imion.

-Nam ciebie także, dziecko.- wypowiedziała kobieta, posyłając ci ciepły uśmiech.- Na jak długo zostajecie?- skierowała pytanie do syna.

- Calutkie święta, mamuś.- odparł.- Rodzice Malwiny wylecieli do jej siostry za granicę, a ona zdecydowała się spędzić ze mną. – zaskakująco łatwo przychodziło mu kłamanie.

-W takim razie cudownie!- klasnęła w  dłonie uradowana pani domu.- Za godzinę wigilia. Szykujcie się dzieciaki!- pogoniła was, wracając do kuchni.

-Wybacz, Alince. To dla niej nowa sytuacja, a i zabiegana jest dzisiaj. Niezmiernie się cieszę, że możemy cię poznać, skarbie. –odezwał się pan Jarosław.

- Nic się nie dzieje.-machnęłaś dłonią.- Ja także się cieszę, że Bartek mnie w końcu do państwa zabrał.- wypowiedziałaś to, spoglądając wymownie na blondyna.

Mężczyzna uraczył cię promiennym uśmiechem i odszedł, aby przygotować się do wieczoru. Ty natomiast okręciłaś się na pięcie i ruszyłaś w kierunku schodów, pociągając za sobą Bartka. Ta cała szopka zaczęła ci się podobać. Przynajmniej nie spędzałaś świąt tradycyjnie, a zasmakowałaś małego urozmaicenia. Może trafienie do Aleksandrowa Kujawskiego nie było takie złe? Przykucnęłaś przy swojej walizce, aby po chwili rzucić ją na łóżko blondyna w celu wydobycia z niej kreacji na uroczystą kolację. Wyciągnęłaś z jej dna czerwoną sukienkę, która odkrywała ramiona  oraz szpilki tego samego koloru. Siatkarz posłusznie zwrócił się do ciebie plecami, a ty sprawnie zmieniłaś odzienie i naciągnęłaś na stopy buty. 

-Nie ma mowy, że zejdziesz tak na dół.-powiedział stanowczo, lustrując cię przeszywającym wzrokiem.

- Niby czemu?- zdezorientowana zmarszczyłaś brwi.

-Wyglądasz naprawdę ślicznie, ale moja matka cię z domu wyrzuci za taki strój.-roześmiał się.

-Okay,  jestem twoją dziewczyną, a raczej ją udaję, ale nie będziesz ingerował w mój styl, złotko.- dźgnęłaś go palcem w klatkę piersiową.

-Lubię jak kobieta jest taka asertywna i wie czego chce. – mruknął z szelmowskim uśmiechem.

Przez chwilę jego na pigmentowane błękitem tęczówki napotkały się na jednej linii wzroku z twoimi czekoladowymi oczami. Spojrzenie to było jednak inne, niezwyczajne jak dotychczas. Zawierało w sobie pewnego rodzaju iskierkę, elektryczność, lecz właściciel niebieskiego odcienia nagle jakby sprawił wrażenie onieśmielonego i spuścił wzrok, drapiąc się nerwowo po szyi. Uśmiechnęłaś się triumfalnie, gdy wyminął cię i ruszył w kierunku szafy po zawieszony na jej drzwiach strój. Gdy miał już przymknąć za sobą drzwi pokoju rzuciłaś przekornie:

-Hola, hola. Chłopaki przebierają się przed swoimi dziewczynami, więc gdzie mi uciekasz, księciuniu?

Salwy śmiechu wypełniły lokum syna Aliny i Jarosława Filipiak, a twoje oczy zarejestrowały jak chłopak kręci z niedowierzaniem głową nad twoją postawą. Po chwili spoważniał, gdy usiadłaś na łóżku i oparłaś głowę na dłoni, spoglądając na niego z wyczekiwaniem. Dopiero wtedy zdał sobie sprawę, że nie żartowałaś. Ty z nim flitowałaś, Malwino. Taka już byłaś. Ubóstwiałaś pełne podtekstów oraz pikanterii schematy rozmów z facetami. Droczenie z nimi sprawiało ci niebywałą satysfakcję i zabawę. Kochałaś życie jakie wiodłaś od czasów opuszczenia rodzinnych stron. Faceci pękali z dumy, gdy złapali twoje ukradkowe spojrzenie, a ty uwielbiałaś ich kokietować. Tak też czyniłaś z Filipiakiem. Toczyłaś z nim gierkę.

-A czy ty mi pokazałaś swoje boskie ciało?- odparł, unosząc brew.

-No nie, ale to twój pokój i dom, więc mógłbyś być dla mnie bardziej gościnny.-zamrugałaś kilka razy.

-Malwino, pozwól, że jednak przebiorę się w samotności.-wypowiedział z niesamowitą powagą, ale po chwili obydwoje zanosiliście się chichotem.

Przed czasem dotarłaś z Bartkiem do salonu, gdzie miała się odbyć wigilia i miałaś wreszcie odrobinę czasu, aby przyjrzeć się jego rodzinnemu azylowi. Pokaźnych rozmiarów choinka, za którą służył świerk udekorowany mieniącymi się lampkami w różnych kolorach oraz rozmaite dekoracje zdobiące jego gałązki usytuowana została w kąciku pomieszczenia, tuż przy oknie. Prócz tego przy kominku, w którym iskrzył się ogień spoczywały czerwono-białe skarpety ze świątecznymi napisami oraz, w niektórych obszarach salonu można było napotkać jemiołę. Wokół schodów owinięte były podświetlane bombki, a w kuchni także nie brakowało świątecznego klimatu. Pochłonięta podziwianiem wnętrza domu nie spostrzegłaś nawet kiedy domownicy zatopili się modlitwie i nadszedł czas na dzielenie się opłatkiem. Złożyłaś skromne życzenia każdemu z członków rodziny i zasiadłaś do stołu obok blondyna, który obejmował cię w oczekiwaniu na pierwszą potrawę.

-Ślicznie wyglądasz, Malwino.- słowa wydobywające się z ust pani domu wprawiły cię w lekki szok.

-Dziękuję!- odparłaś z subtelnym uśmiechem.

-Byłem przekonany, że…- zaczął tłumaczyć się Bartek.

- Zamilcz, blondasiu.- zaśmiałaś się. – Wygrałam.

-Po prostu jest tobą zachwycona.- mruknął ci do ucha.

- Jak właściwie się poznaliście?- zainicjował rozmowę przy wigilijnym stole ojciec blondyna.

- Na peronie.- odparł blondyn.

-Znaczy… Wpadłam w niego na dworcu jakiś czas temu i oczarował mnie swoimi oczami.- uratowałaś tyłek chłopakowi.- Prawda, że nie są cudowne?!

Reszta wieczoru minęła wam na czystej improwizacji w odpowiadaniu na pytania rodziców Bartka oraz wspólnym kolędowaniu. Pochłaniałaś już piąty kawałek szarlotki pani Aliny, która w połączeniu z kruchą posypką na wierzchu tworzyła istny raj na ziemi. Jej syn cały  czas ci dogryzał, sugerując, że będziesz gruba za co jedynie szturchałaś go pod żebrami. Mimowolnie zadarłaś kąciki ust ku górze, gdy odziany w błękitną koszulę chłopak podał się zmęczeniu i z głową na twoim ramieniu odpłynął do krainy Morfeusza i nie dotarł nawet do połowy fabuły popularnego w Polsce świątecznego filmu. Ty natomiast nic sobie z tego nie robiłaś i pochłaniałaś wydarzenia mające miejsce na plazmowym ekranie, zagłębiając się w rozmowę państwa Filipiak. Rodzina twojego wybawiciela w te święta przepełniona była niesamowitym ciepłem, czułością i bliskością. Obserwując dwójkę obcych ci ludzi żałowałaś, że twoja rodzina ani trochę nie przypomina tej pośród, której spędzałaś święta w dwa tysiące dziewiętnastym roku. W tym momencie doceniłaś fakt, że znalazłaś się właśnie tutaj i odskoczyłaś od tradycji, od monotonii, przeżywając coś zupełnie innego. Sięgnęłaś po korzennego pierniczka wykonanego przez blondyna i pochłaniając go przeciągnęłaś się leniwie, aby rozprostować ciało. Zapomniałaś wówczas o spoczywającym na twoim ramieniu chłopaku, który tym samym zsunął swoją głowę na twoje uda.

-Ma naprawdę mocny sen.- zaśmiała się jego mama.

-Szkoda, że ja przez niego się nie mogę w nim zagłębić.- podzieliłaś jej zachowanie.

- My idziemy już spać.- oświadczył po chwili przebudzenia blondyn chwilę później.

- Już szykuję Malwinie łóżko w gościnnym.- poderwała się z miejsca pani Alina.

- Nie rób sobie problemu, mamo. Malwa śpi ze mną.-puścił jej oczko Bartek, a ty przełknęłaś głośno ślinę.


                                                                                                                          ~

Muszę ukończyć poprzednie historię. Ta... Zawsze tak wychodzi XD Ja po prostu jestem za słaba i jak coś napiszę oraz jest w miarę dobre to nie może stać w kolejce. Co to to nie :D Ehh.. Już chyba nie ma sensu z tym walczyć i nad tym pracować, już taka jestem :D  Mam nadzieję, że tym liczącym dokładnie 2044 słowa rozdziałem wynagrodziłam Wam ten nieliczący nawet 1000 słów prolog ^^ Bartek z Malwiną złapali wspólny język, a dodatkowo świetnie się przy tym bawią :3 Jednak w dziewczynie obudziło się jej prawdziwe oblicze, które lekko onieśmiela naszego siatkarza, ale cóż.. Zobaczymy jak dalej przebiegną te święta :D Całuję i do zobaczenia ;* ( nie mówię kiedy, bo może znowu wrzucę coś znacznie wcześniej niż planowałam XD )

PS: Muszę chyba rozważyć opcję publikowania rozdziałów na kilka opowiadań na raz xD Dedykuję ten rozdział wszystkim fankom Bartusia! ^^